Nationale Militie - Geneeskundig Onderzoek

Handleiding tot de leer van het Militair Geneeskundig Onderzoek

§ 70. Hydrocephalus

b). Hydrocephalus. - Bij werkelijke overblijfselen van een water-hoofd zal, even als bij aangeborene belangrijke misvormingen en uitzetting van den schedel ¹⁾, geen twijfel oprijzen omtrent al of niet bestaande geschiktheid voor de dienst. Behalve toch dat daarmede evenredige hersen-stoornissen kunnen gepaard gaan, laat een dergelijke misstand het dragen der gewone militaire hoofddeksels niet toe. Er is intusschen één geval, dat hier door sommigen mogelijk wordt genoemd en dus niet voorbij is te zien, dat namelijk de uitzetting van het hoofd als kunstziekte kan optreden, slechts nagebootst kan zijn. Er zouden enkele voorbeelden zijn, waar dit geschied was òf door het inwrijven van de schedelhuid met scherpe planten-sappen ²⁾, òf door luchts-inblazing in het celweefsel onder de pees-kalot. Intusschen kan zulk een grof bedrog wel nimmer voldoende zijn, om hydrocephalus, zelfs niet om h. externus te kunnen nabootsen, daar in het eerste geval alleen eene soort van erysipelas capitis, in het tweede alleen eene soort van emphysema zal worden veroorzaakt. Ten overvloede lette men bij het eerste op de roode kleur, soms met blaar-vorming van de huid, bij het tweede op het bestaan eener kleine insnijding in de schedel-bekleedselen ³⁾.

Noten bij dit artikel

1) In één der Hoogduitsche Keurings-Reglementen staat zelfs "der zu grosse Kopf" (makrokephalia) op zich zelven als ongeschiktheid medebrengende vermeld. Deze wordt bijv. in het Hessische aangenomen bij eenen dwarsen perimeter van het hoofd van 26½ . Pr. duimen = 66 Ned. Ook andere misvormingen van den schedel kunnen ongeschiktheid na zich slepen, zoo als de aoxykephalia, de mikrokephalia, enz., als meestal met idiotisme gepaard gaande.

2) Speijer ontdekte eene zoodanige poging, waar daartoe het sap der Euphorbia palustris was gebezigd. Hij nam de daardoor te weeg gebragte zwelling en vesicatio ook aan de vingers van den simulant waar.

3) Bovendien laat het zich van den z. g. hydr. externus (of oedema eranii) onderscheiden door het bekende crepitatie-gevoel en geluid; terwijl het ware oedema meer deegachtig op het aanvoelen is.